Sonbaharın bizi daldırdığı rüya nasıl geçici ise, ilkbaharın aniden, vaktinden evvel kendini göstermesi de aldatıcı olabilir. Bu aldanma insanlar için olsa önemsemem ama, yanacak olan bademlere, eriklere, çiçeklere ben de yanarım…
İlk kendini gösteren çiğdemler ve bataklık nergisleri oldu. Dere boylarına inemedim, yabani çuhalar da açmıştır. Bu hafta Kayalı Dağları’nda ağaç dipleri hep kardelendi. Sarı safranlar da “biz de varız, biz de varız bu baharda” diye bağırıyorlardı. Bu bahar henüz göremediğim için içimde bir ukde olarak kalan ve hemen hemen her gün “Artık görmeye gitmeliyim” dediğim bahar çiçeği ise, İstanbul’daki baharın en büyük müjdecisi: Mimoza. Adaların, Kadıköyü’nün Maltepe sahiline kadar güneş gören bölgelerinde sarı dallar halinde açan mimoza (aslında akasyanın bir türü)…
Turing’in Fenerbahçe Parkı’nda 2006 yılında diktirdiğim mimozaları bu sene göremedim. Denizin sert rüzgarları acaba onlara aman verdi mi? Yoksa sarı salkımlar gibi parka güzellik mi katıyorlar? Bunu bilemiyorum… Bazen yol boyunda, trafikte, aralarda sıkışan açmış mimozalar görüyorum ama inip de yakından seyredemiyorum… Birkaç gündür de Fındıklı’da Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi 5 Numaralı Antreposu’nda büyük bir duvar ilanı dikkatimi çekiyor; “Mimozalı Kadın” bizi bekliyormuş. Mimoza benim, kadın sahibinin olsun… Yani Osman Hamdi Bey’in. O zaten sadece tablonun ressamı değil, resmettiği kadının da kocası… Naile Hanım’ın. Üstat, karısını daha başka birçok tablosunda olduğu gibi ön plana çıkarmış. Bir “ikona” havasında çizmiş. Kadın onun, helali hoş olsun. Biz mimozaların peşine düşelim. Bir sırrımı da sizinle paylaşayım mı? Ben erguvanı Hereke’de öğrenmiştim ama, İstanbul’a mimozayı tanımadan gelmiştim. Benim için erguvan Hereke’nin, mimoza İstanbul’un baharı…
Ya siz?
Mimozalı veya mimozasız, kadınların mı peşinde koşuyorsunuz yoksa kadınlı veya kadınsız, mimozalar mı gönlünüzü çekiyor?...
Ne oluyor, yine bahar başımıza mı vuruyor!...
