Muzaffer Sarısözen’in derlediği türkü böyle başlar. Bu aralar, bu türkü bana çok uyuyor ve çok dokunuyor. Çünkü ben de aynı dertten mustaribim. Çok istememe, heves etmeme rağmen şöyle gönlüme göre bir “Yörük De Yaylasını Yaylayamadım!”.
Aslında benim kadar yayla gören, yayla gezen, yayla inceleyen yoktur. “Peki, o zaman nedir bu şikayet?” diyeceksiniz.
Kalitesiz müziklerin çalınmadığı; betonun, tozun, klaksonun, egzoz dumanının, elektrik direğinin, çanak antenin, güneş enerjisi panelinin üzerine çökmediği bir yayla arıyorum.
Sisli, yağmurlu, sarı çiçekli, kekik kokulu, buz gibi soğuk pınarlı, taş oluklu, yaz geceleri bile yorgansız yatılmayan ve de mutlaka kara çadırlı Yörük konmuş has yayla arıyorum. Kır atların koşturduğu, develerin böğürdüğü, koyunların melediği, kepenekli çobanların kaval çaldığı, bozlakların çınladığı yaylalar…
Yaylabaşı’na (Erzincan’da), Orta Yayla’ya (Çamlıhemşin’de), Baş Yayla’ya (Toroslar’da) ve dahi nice Ulu Yayla’ya, Koca Yayla’ya, Altın Yayla’ya, Uzun Yayla’ya, ana ardıçlı, koç sedirli Çamlı Yayla’ya, Tekir Yayla’ya çıktım. Derbentlerden geçtim; Eğribeller’de, Kazıkbelleri’nde, Belenler’de, Dilberdüzleri’inde dolaştım. Yine de aradığımı bulamadım.
“Ele geçmezse eğer sevdiğimiz, Çare ne eldekini sevmeliyiz” diyoruz ya; hiç olmazsa yapımında sadece ahşap kullanılan, hartama çatılı evleri bulunan bir yaylaya da razıyım.
Öyle bir yayla bilen varsa, otçu göçünde yayan çıkmak şartıyla, göç zamanı onlara ayak uydurup eşlik etmeye de hazırım. Keçi yollarından, vadi içlerinden tırmanalım; yeter ki yanımızdan tozu dumana katarak, klakson çalarak bir araç geçmesin.
