Büyük bir hata yaptığımı çok geç anlamıştım. Biraz iş işten geçti, giden gitti ama zararın neresinden dönersen kardır.
Bu sefer hata yapmıyorum, artık akıllandım. Sadece anıt ağaca, taş köprüye, ıssız kaleye, nehire, göle, şelaleye, külliyeye, eski eve, tekkeye, türbeye gitmiyorum. Hedefimi değiştirdim; artık, insan peşinde koşuyorum.
UNESCO’nun tarifiyle “Somut Olmayan Kültürel Miras” en büyük ilgi alanım oldu. Bakanlığımızın Araştırma ve Eğitim Genel Müdürlüğü ile bu konuda elimizden geleni yapıyoruz. Memleketimizin “Yaşayan İnsan Hazineleri”ni tespit ediyoruz.
Mektep-medresede okumamış, ders görmemiş, devlet desteği hiç almamış, ama eski bir zanaatın, bir sanatın ustalık derecesinde uygulayıcısı olmuş değerlerimizin peşindeyiz. Onları bulmak, tanıtmak ve takdir etmek için çabalıyoruz.
Artvin ilimizin Borçka Kazası’nın Camili bölgesinde Türkiye’nin Gürcistan sınırında dağların ortasındaki köye kadar gittim. Macahel’in İhtiyarlar Korosu’nu önce tescil, sonra tebrik ettim. Aman ne neşe! Ne keyif! Ne büyük gururdu, o gün. Kadim bir geleneğin günümüzdeki uygulayıcıları orada kültürlerinden kaynaklanan çok sesli ezgiler söylediler.
Kafkasların en ücra köşelerinden birinde etno-folklorik bir gösteri yaptılar, konser verdiler. Ben bir bürokrat olarak onları Ankara’ya çağırmak yerine taa köylerine, yanlarına gittim. Çok da iyi oldu.
Onlar gururlu, ben mutlu…
Yüzler gülüyor,
İnşallah insanlarımızın yüzleri hep güler…
